2025-08-01

Bang, en toch door toch gaan

Ik zou willen zeggen dat ik moedig ben. Dat ik gewoon besloten heb: ik word coach, en dat ik nu vol vertrouwen dat pad op ga.

Maar de waarheid is rommeliger. Ik ben bang.

Bang voor de financiële consequenties.
Bang dat ik straks spijt krijg.
Bang voor het vele werk dat nog verzet moet worden: opleiding, praktijk opstarten, administratie, marketing.
Bang voor het onbekende, voor dat wat ik nog niet kan overzien.
Bang dat ik niet erkend word als coach.
Bang dat ik niet goed genoeg ben.
Bang dat ik maar één van zovelen ben — en dat mensen zullen denken: “Daar heb je er weer één.”
Bang dat mensen me blijven zien zoals ik was: als engineer, als techneut. Niet als coach.

Soms zijn die angsten zo luid dat ik stilval, wil blijven zitten waar ik nu ben. 
Dan is het verleidelijk om te denken: 
   Laat maar. Blijf maar gewoon doen wat je kent. Veilig. Bekend. Voor de buitenwereld kloppend.
Het past alleen niet meer, het huidige baan.

Ik heb geleerd om mijn angsten niet als stopbord te zien, maar als wegwijzer.
Elke keer als ik stilsta bij wat me bang maakt, merk ik ook: dit is precies waar mijn groei zit.

En ik hoef het niet allemaal meteen te kunnen. Ik hoef niet vandaag al die coach te zijn die ik over een jaar wil zijn. Ik mag leren. Falen. Groeien.

Voor nu is het genoeg om de volgende kleine stap te zetten.
De rest volgt wel. Zoals bij wandelen: je hoeft niet het hele pad te zien — alleen de volgende meter.

Vraag aan jou:
Herken jij dat gevoel dat angst je tegenhoudt, terwijl je diep vanbinnen weet dat je iets anders wil? Wat zou je doen als je die angst er liet zijn, maar je er niet door liet leiden?